DIA DAS LETRAS GALEGAS 2013
Encantaríanos que non houbese que adicar un día ao ano á nosa lingua, ás nosas letras, aos nosos autores ...
Encantaríanos que non se usase a lingua galega, que ten verbas tan insuperables como "volvoreta", como arma arroxadiza .....
Encantaríanos que existiran escolas na nosa terra onde toda a etapa académica se impartise en galego ...
imaxes: avb
Encantaríanos que disfrutarades deste artigo:
7.000
Ao parecer no mundo hai 7.000 linguas. E a metade están en transo de desaparición. Aflixe imaxinar esa xigantesca masacre silenciosa. Unha lingua é algo extraordinario, é un dos maiores logros da mente humana. Un logro colectivo. Asombra todo ese enxeño, esa creatividade, ese esforzo investido por unha comunidade durante milenios non só para crear unha ferramenta de comunicación eficaz, senón tamén para dar forma aos seus soños e aos seus medos, ao seu xeito de ver o mundo. Un xeito único, porque cada lingua é unha tradución da realidade. E todo iso, todo, xunto coas memorias dos antepasados, os contos que as nais contaban aos seus nenos, as cancións e os rezos, desaparece calladamente para sempre cando morre unha lingua, e ao pouco é coma se ese pobo nunca existise.
Sempre me conmoveu esa preciosa historia de Humboldt, o gran naturalista alemán, que na súa viaxe de exploración por Centroamérica entre 1799 e 1804 atopouse con que unha das tribos que quería visitar, a dos atures, fora exterminada polos caribes, e que só quedaba un pobre loro vello e tiñoso que farfullaba unha cantilena que ninguén entendía, que era a lingua atur. Humboldt, sabedor do valor do perdido, investiu infinidade de horas intentando transcribir ao papagayo e rescatou corenta palabras, é dicir, corenta sons seguramente deformados polo animal e que ninguén sabía o que significaban. Pero polo menos grazas a ese paxaro, e sen dúbida a Humboldt, hoxe estamos sequera mencionando aos atures. Déixame que che diga que hai casos peores, como o deses dous anciáns do Estado de Tabasco, no sureste de México, que son os dous últimos coñecedores da lingua zoque que hai no mundo. O malo é que están enfadados e non se falan. Somos máis idiotas que os loros.
Sempre me conmoveu esa preciosa historia de Humboldt, o gran naturalista alemán, que na súa viaxe de exploración por Centroamérica entre 1799 e 1804 atopouse con que unha das tribos que quería visitar, a dos atures, fora exterminada polos caribes, e que só quedaba un pobre loro vello e tiñoso que farfullaba unha cantilena que ninguén entendía, que era a lingua atur. Humboldt, sabedor do valor do perdido, investiu infinidade de horas intentando transcribir ao papagayo e rescatou corenta palabras, é dicir, corenta sons seguramente deformados polo animal e que ninguén sabía o que significaban. Pero polo menos grazas a ese paxaro, e sen dúbida a Humboldt, hoxe estamos sequera mencionando aos atures. Déixame que che diga que hai casos peores, como o deses dous anciáns do Estado de Tabasco, no sureste de México, que son os dous últimos coñecedores da lingua zoque que hai no mundo. O malo é que están enfadados e non se falan. Somos máis idiotas que os loros.
ROSA MONTERO,EL PAÍS, 29 DE ABRIL DE 2008
(Tradcucción: APERTIUM (Traductor Univ. Vigo).
(Tradcucción: APERTIUM (Traductor Univ. Vigo).
Fotaza: Guille A. Pando (flickr) GRAZAS!
No hay comentarios:
Publicar un comentario